2016 2017 De kale zangeres
2016 2017De kale zangeres
De kale zangeres
De Kale Zangeres is een absurdistisch stuk van Eugène Ionesco. Ionesco, de schrijver van dit absurdistisch toneelstuk, vindt de taal enorm belangrijk en is van mening dat mensen elkaar niet verstaan, elkaar niets te zeggen hebben of gebruiken de taal als wapen om elkaar te kwetsen. Het lukt mensen maar niet om goed contact te leggen of te krijgen ondanks allerlei voegwoorden en stijlmiddelen. Wees getuige van de woordenwisselingen tussen de personages die zich zowel fysiek als woordelijk zullen treffen of niet op de plaatselijke tennisbaan. Meneer en mevrouw Smith ontvangen meneer en mevrouw Martin, Mary serveert en de Brandweercommandant blust niet of wel. “Daar staat tegenover dat ze de hond, die zich voor haan wilde uitgeven, nooit hebben herkend.”
Regie: Coretta Dekkers
Rolverdeling:
Ige Dekker Meneer Smith
Lenny van Motman Mevrouw Smith
Paul Fissette Meneer Martin
Manon Machiels Mevrouw Martin
Lilian Hendrix Mary
Gideon Gilissen Brandweercommandant
Decor: Atelier M’46
Licht en Techniek: Wouter Staal, Wendy Keulen
Fotografie: Wouter Staal
Recensie door Peter Bolhuis
(M46: Peter is acteur en is docent aan de toneelschool Arnhem. Hij acteert in diverse theaterprodukties, televisieseries en films. Peter heeft in 2011 de Arlecchino Theaterprijs gewonnen.
Dat toneelgroep M46 uit Maastricht een moeilijk stuk als ‘de Kale Zangeres’ van Eugene Ionesco op het repertoire heeft genomen getuigt van een prettig zelfvertrouwen in het eigen kunnen. Ionesco is een van de belangrijkste absurdisten. In hun stukken geen psychologie, geen logica, geen samenhangend plot, nee, we zien chaos en gebrek aan rationaliteit, en horen schijnbaar volkomen betekenisloze dialogen over onbegrijpelijke gebeurtenissen. Mensen veranderen in rinocerossen, zwervers wachten hun leven lang op een meneer Godot, zonder dat we weten waarom en ga zo maar verder. Klinkt als recept voor zwaar, intellectueel gedoe op het toneel, maar is dat absoluut niet. Een gezelschap als Monty Python is rechtstreeks erfgenaam van de absurdisten. Er valt bij de absurdisten riant te lachen om problemen die zich (zo denken we tenminste) in ons eigen bestaan niet eens voor zouden kunnen doen. In de Kale Zangeres komt bijvoorbeeld een dialoog voor tussen twee mensen die er een kwartier over doen om te ontdekken dat ze met elkaar getrouwd zijn. Iemand anders moet ons ábsoluut vertellen dat ergens op de wereld iemand verkouden is geworden. Volkomen onbegrijpelijk, allemaal, maar daarom niet minder leuk. Niet makkelijk om te spelen, dat zeker niet. Een speler moet voor zichzelf logica vinden in zijn of haar rol en, nog moeilijker, voor de duur van de voorstelling onvoorwaardelijk geloven in wat hij of zij meemaakt.
Daar slagen de spelers van M46 wat mij betreft alle zes heel goed in.
Hun regisseur, Coretta Dekkers, heeft de situatie uit de woonkamer verplaatst naar een tennisbaan en dat is een heel mooie vondst, aangezien de gemimede, ook weer absurd aandoende tennispartijen die daar tijdens de dialogen plaatsvinden bijdragen aan de oorlogen die zich afspelen tussen de figuren. Wees niet bang, het zijn maar goedmoedige oorlogen en er is daarnaast gelukkig ook brandende liefde tussen een dienstmeisje en een brandweercommandant. Iedereen speelt zijn of haar rol met grote ernst en daarom is iedereen juist zo grappig. Niemand doet leuk en daarom is iedereen het. De voorstelling is heel gedetailleerd uitgewerkt, met een decor en kostuums die ook net naast de alledaagse werkelijkheid zijn. Er wordt heel precies en met zichtbaar plezier en voelbare liefde gespeeld. Dat merk je als publiek en ook als je misschien meer gewend bent aan traditionele stukken, die wat directer over ons alledaagse leven gaan, wordt je dan meegenomen door de voorstelling. Dan ga je alle grapjes horen, dan merk je dat je toch gaat meeleven met de figuren, terwijl dat eigenlijk helemaal niet kan en dan ga je mee in een wereld die je nog niet kende. Daar gaat het toch om bij toneel? Zij op het toneel vertellen een verhaal, wij kijken en luisteren en samen spreken we af dat we alles geloven. Als we dat doen kan toneel zelfs met z’n meest absurde verhalen toch iets vertellen over ons echte leven. Tussen het lachen door, dat wel natuurlijk, tussen het lachen door.
Luister naar de recensie van Kiki van Aubel in het radioprogramma Cultuurcafé van L1 van zaterdag 4 maart 2017
Deze voorstelling werd 5 keer gespeeld in november 2016 in PesthuysPodium Maastricht
In februari en maart 2017 nog 4 keer in PesthuysPodium Maastricht, Theater De Garage in Venlo, Pitboel Theater in Sittard en Theater Karroessel in Geleen.
In juni 2017 speelde M46 deze succesvolle voorstelling nog 3 keer in Maastricht op een unieke buitenlocatie op Sint Pieter, de tennisbanen van EPV, gelegen aan de Schutterijweg 1.
