2020 De kale zangeres op 1,5 meter afstand
2020 De kale zangeresop 1,5 meter afstand
De kale zangeres op 1,5 meter afstand
werd gespeeld op:
VRIJDAG 21 AUGUSTUS 2020 om 19:00 uur
ZATERDAG 22 AUGUSTUS 2020 om 16:00 uur en om 19:00 uur
ZONDAG 23 AUGUSTUS 2020 om 16:00 uur
op de EPV Tennisbanen, Schutterijweg 1, MAASTRICHT
Alle voorstellingen waren uitverkocht.
Er werden maximaal 50 toeschouwers toegelaten i.v.m. de destijds geldende coronamaatregelen.
M’46 heeft in 2016 en 2017 deze succesvolle voorstelling op meerdere locaties in Limburg gespeeld.
In deze versie namen de spelers minimaal 1,5 meter afstand van elkaar in de buitenlucht.
De Kale Zangeres is een hilarisch en absurdistisch stuk van Eugène Ionesco.
Ionesco, de schrijver van dit absurdistisch toneelstuk, vindt de taal enorm belangrijk en is van mening dat mensen elkaar niet verstaan, elkaar niets te zeggen hebben of gebruiken de taal als wapen om elkaar te kwetsen. Het lukt mensen maar niet om goed contact te leggen of te krijgen ondanks allerlei voegwoorden en stijlmiddelen.
Wees getuige van de woordenwisselingen tussen de personages die zich zowel fysiek als woordelijk zullen treffen of niet op de plaatselijke tennisbaan.
Meneer en mevrouw Smith ontvangen meneer en mevrouw Martin, Mary serveert en de Brandweercommandant blust niet of wel.
“Daar staat tegenover dat ze de hond, die zich voor haan wilde uitgeven, nooit hebben herkend.”
Regie Coretta Dekkers
Ige Dekker Meneer Smith
Veerle Craeghs Mevrouw Smith
Paul Fissette Meneer Martin
Manon Machiels Mevrouw Martin
Lilian Hendrix Mary
Gideon Gilissen Brandweercommandant
Decor Atelier M’46
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Recensie door Paul Weelen
Absurd toneel voor een absurde tijd
Wie: M 46
Waar: EPV Tennisbaan Maastricht
Wanneer: vrijdag 21-8-2020
Wat: De kale zangeres
Vijf sterren
Probeer in deze tijden maar eens theaterproductie van de grond te krijgen. Petje af voor degene die het lukt. De meeste toneelverenigingen laten het kopje wat hangen of zijn nog zoekende. Zo niet bij M46 in Maastricht. Al jarenlang proberen ze het absurde van menige situatie tot uitdrukking te brengen en dat bracht hen ertoe om De kale zangeres opnieuw te gaan spelen. Maar niet in een theater. In de kalkrotsen van Maastricht heeft de ENCI een toverachtige tennisbaan gehakt en binnen de beschermde mergelwallen is het mogelijk met alle COVID-beperkingen een toneelstuk te brengen.
Wie dan een stuk speelt van Ionesco weet dat het om absurditeit gaat. Dat is niet noodzakelijkerwijs humoristisch, maar er valt zeker wat te lachen in de dit stuk waarin twee echtparen proberen het gezellig te maken. Maar zelfs bij de niet tennissende paren onderling blijkt het moeilijk elkaar te begrijpen of zelfs maar te kennen en bij de komst van buitenstaanders zoals het dienstmeisje of de brandweercommandant is het zelfs gewoon onmogelijk een normale conversatie te voeren, al is het maar over het diner.
De vaak heel eenvoudige dialogen worden verdomd ingewikkeld als kleine verschillen uitgroeien tot enorme misverstanden en als je teksten moet uitspreken die helemaal niet corresponderen met de handelingen die je uitvoert dat is nog een stapje erger. Toch slagen de zes spelers van M46 er in een regie van Coretta Dekkers er uitstekend in het tot een samenhangend, eenduidig stuk te maken, dat niet alleen de absurditeit van een leven na WOII aantoont, maar net zo goed de absurditeit van na de ergste Corona lockdown. Ze bewegen als atleten, schreeuwen soms hun longen uit het lijf, kronkelen van opwinding, maar altijd houden ze de 1,5 meter afstand tot elkaar zonder dat het storend is.
De sfeer van deze avond was eenmalig. De strenge Corona-maatregelen werden hier ook tot het absurde doorgedreven. De tijd waarin we leven, de plaats van handeling, het thema van de voorstelling én de enthousiaste en energieke performance van de acteurs leverden een topavond op, die niet zo snel zal worden vergeten.
Hopelijk volgen er nog enkele uitverkochte voorstellingen.
Paul Weelen
---------------------
Voor reportages van L1 en RTV Maastricht:
--------------------
Aankondiging door Laurens Bouvrie, verslaggever bij Thuis In Maastricht:
Toneel op meest unieke tennisbanen van Nederland:
M46 op herhaling met De Kale Zangeres
Toe aan iets unieks tijdens vakantie in eigen stad? Liefhebber van cultuur en bijzondere locaties? Een liefhebber van een vleugje absurdisme? Dan moet u niet aarzelen u aan te melden om bezoeker te worden van M46’s toneelspel.
Het Maastrichtse toneelgezelschap zet namelijk het theaterstuk De Kale Zangeres niet op de planken van hun thuishaven Het Pesthuys onder regie van Coretta Dekkers maar de zes acteurs gaan op herhaling op het gravel van een van de meest unieke tenniscomplexen van Nederland, die van EVP.
Verscholen tussen heel veel loof en in omsloten door miljoenen jaren oude mergelmuren zijn de tennisvelden op 21, 22 en 23 augustus het decor in een natuurlijk amfitheater.
M46 gaat in deze bijzondere zomer op herhaling.
In 2016 en 2017 trokken de Maastrichtse toneelspelers door de provincie met De Kale Zangeres. Vanaf de eerste minuut wordt het publiek geconfronteerd met hilarische taferelen.
Het stuk, eind jaren ’40 geschreven door de Roemeens-Franse schrijver Eugène Ionesco, krijgt door de coronatijd een uniek tintje.
Alle acteurs blijven de gehele voorstelling op anderhalve (1,5) meter afstand van elkaar.
Wie weet geeft het een extra dimensie aan het toneelspel dat sinds 1957 onafgebroken in een Parijs’ theater wordt gespeeld; tenminste tot COVID-19 alles anders maakte in voorjaar 2020.
Het kan zo maar zijn dat de afstanden die de spelers van M46 gaan houden een extra accent leggen op de intenties van Ionesco. Zo ongeveer alles wat hij schreef in poëzie, geschriften en toneelstukken heeft te maken met mensen die wel praten met elkaar maar elkaar niet begrijpen, dan wel mensen die elkaar niks te zeggen hebben of zij die die taal gebruiken om anderen te kwetsen. In alle drie de gevallen is anderhalve meter afstand misschien niet eens voldoende om verlost te worden van met wie je van doen hebt.
In het geval van De Kale Zangeres zijn de woordenwisselingen niet van de lucht. In het originele spel leidt dat ook tot fysieke confrontaties.
Wat heeft Coretta Dekkers bedacht om het spel krachtig te houden zonder ‘aanrakingen of benaderingen’?
Op de tennisvelden van de Enci Personeels Vereniging (EPV) is er in ieder geval ruimte zat voor de spelers om de discipline van afstand vol te houden.
En ook het publiek heeft ruimte zat om het spel gade te slaan.
------------------
Luister naar de recensie van Kiki van Aubel in het radioprogramma Cultuurcafé van L1 van zaterdag 4 maart 2017
